Zarówno w prawie bilansowym, jak i w ustawie o podatku dochodowym wyróżnić można dwa rodzaje leasingu – leasing operacyjny i leasing finansowy.
Leasing operacyjny charakteryzuje się tym, że u leasingobiorcy nie są wykazywane leasingowane środki trwałe, bądź wartości niematerialne i prawne.
Leasing finansowy wymaga wykazania u leasingobiorcy wartości leasingowanych składników oraz zobowiązań wobec leasingodawcy.
- W oparciu o KSR nr 5 leasing operacyjny to umowa leasingu inna niż umowa leasingu finansowego.
Przedmiot leasingu operacyjnego należy do grupy środków trwałych bądź wartości niematerialnych i prawnych u finansującego, i to właśnie finansujący dokonuje odpisów amortyzacyjnych. Natomiast u korzystającego (leasingobiorcy) ujmowane są koszty związane z użytkowaniem przedmiotu leasingu czyli opłaty wstępne, czynsze eksploatacyjne oraz pozostałe opłaty, które wynikają z zawartej umowy. - W przypadku leasingu finansowego korzyści oraz ryzyko związane z przedmiotem umowy przenoszone są z finansującego na korzystającego. W tym przypadku przedmiot umowy leasingu finansowego jest ujmowany w grupie środków trwałych, wartości niematerialnych i prawnych lub inwestycji w nieruchomości i prawa u korzystającego i to właśnie korzystający dokonuje odpisów amortyzacyjnych. Spełnienie tylko jednego z siedmiu warunków klasyfikacyjnych zawartych w art. 3 ust. 4 UoR wymaga uznania zawartej umowy za umowę leasingu finansowego.
O umowę leasingu mogą starać się w zasadzie wszystkie firmy, również te, które działają na rynku krócej niż rok, jednakże muszą one spełniać kryteria oceny zdolności kredytowej przyjęte przez wybraną firmę leasingową. Z punktu widzenia małych oraz młodych przedsiębiorstw nawiązanie współpracy z firmą leasingową wydaje się być bardziej korzystne niż kredyt inwestycyjny.
Autor: JB